Това с помненето "не помага" много за елементарния край. Помня прадядо, две прабаби, двама дядовци, една баба- с двама от тях съм прекарала доста време от живота си. Помня ги, но ги няма тук реално от десет години. Детето ми няма да ги помни, защото никога не ги е виждало. Може си създаде някаква представа, но реално не ги е познавало и те за него НЕ съществуват. Помня и един мой професор по Немска класическа философия. Който не съществува от повече от четири години. Той за разлика от баба и дядо е писал определени неща и косвено ще мога да "запозная" детето си с него и дори да го запомни. Но ако не ми беше преподавал никога нямаше да знам за него и да го помня. И така, когато някой спре да съществува, помненето не го съживява. Както и всичко, на което си способен, вложиш в живота и поколението си- като знания, освен генетичен материал- пак изчезва, заедно с теб. За да се трансформира и доразвие от тези, които остават.
Тази .... претенция, някой да ни помни, да сме значими и важни и много натоварваща. Защото има и много неправилни неща, които сме вършели, ами ако ни запомнят с тях? (без да сме откровени или осъдени престъпници)
А, да- при следващата инкарнация сичко ще е "ток"- упс! изненада. Лимита на инкарнациите Ви се изчерпа... имате ли нещо против, повече да не се прераждате, че има други, които чакат. да..да знам че сте нобелов лауреат, но чакат и други да станат, разбирате ли... колко Нобелови лауреата можете да запомните? Двама. Добре. Хубаво, че помните майка си и баща си и това е достатъчно. И, ако нямате деца и случайно никой не ви запомни не се коркайте, по-важното е, ако на Вас Ви е било интересно :)Наздраве.